Wychowałem się nad Zatoką Pucką, tam chaty rybackie i „nad chatą rybacką / samotnie w milczeniu / mewa krąży w górze”, tak ja „odpłynąłem w życiowy rejs / znad Zatoki śpiewających traw”, gdzie „kontury życia / myśli poszarpane wspomnieniem”, gdy „siedzę na białej wydmie / na pustym brzegu / zasłuchany w starą /wiecznie młodą pieśń morza”, gdyż „wezbrała / mi w piersi tęsknota”. A w świecie „zaliczam dni smutku pełne / płynąc spijam przyszłość / od miasta dzieciństwa”. Lecz mam pociechę, bowiem „z dalekiego końca mej samotności / myśli - mewy niosą głośne informacje / między łodziami drzemiącymi na brzegu / a mną”. A wciąż „Zatoka szepcze coś / skarżąc się cichym szmerem / wabiąc dusze / do wędrówki / w przepaść samotności”. Lecz poszedłem w życie ogromne, poznać tajemnice ludzkich serc, myśli serdecznych. Czy doznałem strachu czy wiedzy tajemnej przed życiem w samotności, w gwarze dnia codziennego.
I nie tylko o takiej samotności pewnie piszę, a które nie każdy zauważa w mym pisaniu. Bo wiem moje dni wyglądają już jesieni, są jak wyblakłe płótno, na którym wiele obrazów. Moją samotność maluję pospiesznym kolorem pobranym z łąk i Kręgu, pełnych kipiącego życia. Jedynie uważny Czytelnik, będący i mający takie same odczucia, to zauważy. Jak do tej pory niewielu Czytelników zwróciło na ten aspekt mego pisania uwagę. O tej samotności w tomiku Strofy dla ciebie jako motto napisałem taki wiersz:

Moją samotność maluję
pospiesznym kolorem
od ust, ucha i ręki
pełnych wiary w miłość
sercem gorejącym
nie wierzę lekarzom
głoszącym postęp medycyny
nie wierzę w ekranowe życie
wolę w samotności
wsłuchiwać się
w niezmienny refren przyrody
wędrować własną ścieżką
z końca w koniec namiętności
jak kot
odwiedzam po latach
młodzieńczy czas
zawieszony między czasem a życiem
w ogromnych światach
na szumnych gościńcach życia
z roku na rok
czasem w jeden wieczór
traci się swoje
małe radości i pogodę
czy coś lub Ktoś
na puste miejsce
nadejdzie ?